Niemieckie władze opuściły Szczecin 25 kwietnia 1945 r., a już 28 kwietnia Piotr Zaremba, w imieniu Tymczasowego Zarządu Miasta, poinformował radzieckiego komendanta wojennego płk. Aleksandra Fiedotowowa o przejęciu władzy cywilnej. Faktyczne urzędowanie polskie władze rozpoczęły 30 kwietnia od wciągnięcia polskiej flagi na maszt gmachu dawnej rejencji na Wałach Chrobrego. Brak jednoznacznych decyzji

politycznych w sprawie przynależności państwowej Szczecina spowodował, że nastąpiło zderzenie interesów niemieckich, polskich i radzieckich. Już 19 maja władze polskie musiały po raz pierwszy opuścić miasto. Gdy po wyjeździe Polaków rozpoczął działalność niemiecki Szczeciński Zarząd Miejski, szybko zaczęła wracać wysiedlona ludność niemiecka.

Polski Zarząd Miasta powrócił 9 czerwca i przez krótki okres funkcjonowały obok siebie dwa ośrodki władzy cywilnej oraz radzieckie władze wojskowe. Władze polskie musiały 19 czerwca ponownie wyjechać, co z satysfakcją odnotował burmistrz niemiecki: „Nie ma już więcej żadnego polskiego prezydenta miasta i żadnego polskiego zarządu miasta.”

W wyniku rozmów i przetargów dyplomatycznych 3 lipca marszałek Georgij Żukow powiadomił Leonarda Borkowicza, pełnomocnika rządu na Pomorze Zachodnie oraz Zarembę o decyzji przekazania miasta władzom polskim. Uroczystość odbyła się 5 lipca 1945 r. i było to jedyne na ziemiach zachodnich symboliczne przejęcie władzy od niemieckiego zarządu. W Szczecinie znajdowało się wówczas ok. 84 tys. Niemców i 1600 Polaków. Nadal jednak pod kontrolą władz radzieckich pozostawał port szczeciński, gospodarcze serce miasta.